Soms heb je van die dagen. Van die dagen waarop alles mis lijkt te gaan. Eerst verslaap je je, dan stoot je je kleine teentje in alle haast, ontbijt je maar niet want je bent al te laat, en in plaats van een productieve dag ga je vroeg je bed in met een migraineaanval omdat je niet hebt gegeten. Herken je ze, van die dagen? Nou, ik wel!
Of je neemt snel de trein nadat je terugkomt van je vlucht, je hebt tenslotte alleen maar handbagage dus waarom rustig aan doen. Op weg naar Hoorn flitst het bordje ‘Weesp’ voorbij. “WTF?! Weesp?!”. Tot overmaat van ramp kun je er pas in Lelystad uit want je sprinter naar Hoorn blijkt de Intercity Schiphol Lelystad te zijn. Ondertussen ben je al een uur onderweg en dan moet je nog terug. Op station Lelystad blijkt dat spoor 1 verzet is naar spoor 6 dus op een draf naar spoor 6 om te horen dat de trein naar het Centraal station Amsterdam toch echt op spoor 1 vertrekt. “Maar ja, die heeft u nu gemist, u kunt beter hier wachten op de trein terug naar Schiphol.”. *zucht*… En als je dan eenmaal in Hoorn langs de poortjes naar buiten wilt uitchecken, wordt je digitale ticket niet herkent! “Arrrrggh!!”.
Jij kunt er niks aan doen
Laten we wel zijn, aan die dagen kun je helemaal niks doen. Ze overkomen je buiten jouw schuld. Je wordt gepiepeld en de techniek werkt je tegen. Die klote-wekker ook, en die k#%^*^#-NS die hun bordjes niet eens kunnen bedienen, en dan moet jij maar zorgen dat je ermee dealt. ‘Ja, dahag, en bedankt hè!’.
In je bedrijf, op je werk of in je relatie kan het soms ook zo gaan. Wat je ook doet, hoe je de boel ook wendt of keert, niks lijkt te lukken, te slagen en je komt er soms beschadigd vanaf. Je kunt dan, misschien logischerwijs, er al snel toe overgaan om de schuld van al die ellende, die ongemakken en mislukkingen bij anderen neer te leggen.
Succes is van ons, mislukkingen van anderen
Is het je wel eens opgevallen dat we geneigd zijn om successen aan onszelf toe te wijzen en mislukkingen aan anderen? Het is bijna een automatisme, waarom zou het ook jouw schuld zijn dat de wekker niet afgaat, de ns-bordjes verkeerd staan en je partner maar niet wil doen wat jij vraagt of eist.
Maar laten we het eens vanaf een andere kant bekijken. Misschien was die wekker al edn tijdje niet zozo? Had je misschien beter even een moment rust kunnen nemen bij het instappen van de trein? En als je relatie niet loopt zoals je wilt, of je inkomen uit je bedrijf niet van de grond komt, of terugloopt?
In hoeverre zijn deze mislukkingen, ongemakken en andere ellende jouzelf aan te rekenen? Dat is natuurlijk een ongemakkelijke vraag. Maar wel eentje die gesteld moet worden. In nagenoeg bijna alle gevallen waar dingen mis gaan, misschien zelfs wel in alle gevallen, was er iets dat jij had kunnen doen. Misschien zelfs wel had moeten doen, of juist laten?
Leiderschap is hard werken
Waar we het hier over hebben is niets anders dan leiderschap. Niets meer, niets minder. Leiderschap is de verantwoordelijkheid nemen voor zaken die misgaan. Dingen en situaties waar je van kunt leren. Hoe me ten goede, ik loop vaak genoeg tegen allerhande mislukkingen aan, merendeel die van mezelf. Dan besluit dat ik in plaats van die offerte op te stellen, of het moeilijke gesprek aan te gaan, dat het nu toch écht even tijd is om te gamen.
Sterker nog, als het lastig, vervelend of ingewikkeld wordt dan vertel ik mezelf dat ‘ik recht heb op ontspanning’. Dat ik écht niet harder hoef te lopen dan die ander. En dat ik echt niet hoef te doen waar ik niet voor betaald wordt. Of dat ik mijn gesprek echt niet hoef voor te bereiden. En als het dan misgaat, de opdracht niet krijg, of dingen ‘blow up on my face’ kan ik me schaamteloos afvragen “hoe het komt dat ‘die ander’ wel slaagt waar ik faal”. Heerlijk, die verantwoordelijkheid afschuiven. 😉
Don’t blame, fix!
Tegelijkertijd, als ik mijn verantwoordelijkheid neem, ook op die momenten dat ik er ‘niks aan kan doen’, dan gebeuren er mooie dingen. Er zijn nou eenmaal situaties waar je niks aan kunt doen, die je overkomen, maar je tegelijkertijd niet ontslaan van je verantwoordelijkheid om met die situatie te dealen. En dan niet door een ander de schuld te geven, maar door de situatie ‘at hand’ op te lossen.
Een mooi voorbeeld vind ik die waarin je ‘s avonds laat de deur opendoet omdat er aangebeld wordt. Tot je niet geringe en stomme verbazing ligt er een baby’tje, gewikkeld in een dekentje, op je deurmat. Dat is niet jouw schuld, maar het ontneemt je verder niet de verantwoordelijkheid om actie te nemen. En de consequenties van die acties, die zijn volledig aan jou toe te schrijven.
Loser of respect?
In die zin zou ik het eens willen omdraaien. Hoe zou het zijn als je bij ieder succes dat je boekt, je niet jezelf maar de mensen om je heen het krediet zou geven? En wat zou er gebeuren als jij volledige verantwoordelijkheid neemt voor zaken die misgaan? Ook als het ogenschijnlijk niet jouw fout is? Wat zou er gebeuren? Wat zouden mensen van je vinden? Zouden ze je een ‘loser’ vinden of zou bewondering, respect en aanzien jouw deel zijn?
In hoeverre ben jij in staat om je eigen rol bij mislukkingen op waarde te schatten? In welke mate neem jij verantwoordelijkheid voor die mislukkingen? En in hoeverre kun jij jouw successen niet langer toewijzen aan jouzelf maar aan de mensen om je heen? Aan je partner, werknemers of collega’s?
Volledige verantwoordelijkheid
Het nemen van volledige verantwoordelijkheid is geen kleinigheid. Het nemen van volledige verantwoordelijkheid is nederigheid, gekoppeld aan de mindset om het probleem ‘at hand’ op te lossen. Het gaat niet om perfect zijn, maar om te doorgronden wat jouw rol is in die gevallen waar het misging. Was je duidelijk genoeg? Gaf je geen conflicterende signalen? Wat had jij anders kunnen doen?
Zette je de extra stap toen dat nodig was? Of verloor je de moed toen je merkte dat anderen ‘geen zin’, ‘geen verantwoording’ of ‘geen vertrouwen’ meer hadden? Het nemen van verantwoordelijkheid is meer dan leider spelen, het is leider zijn, leiderschap in de grote betekenis van het woord. En met leiderschap komt verantwoordelijkheid, veel verantwoordelijkheid. Misschien zelfs, of zeer waarschijnlijk, volledige verantwoordelijkheid.
Het is aan jou om je baan, relatie of bedrijf te laten werken. Om te leren en te ontdekken of en in welke mate jij daadwerkelijk aan de basis staat van succes. Of je werkelijk die leider bent die je jezelf voorhoudt te zijn. Ook, of juist, als dat hartstikke klote is! Want dat is waar leiderschap zich onderscheid van zeuren, miepen en de schuld bij anderen leggen.
Ik hoor graag of en wanneer jij verantwoordelijkheid neemt, of en zo ja in welke gevallen, je die verantwoordelijkheid niet neemt. Wanneer is dat gemakkelijk, en wanneer juist moeilijk? En wat doe je dan in zo’n moeilijk geval? Ik hoor graag van je, misschien kunnen we leren van elkaar?
Michael
PS: Wil jij meer weten over hoe verantwoordelijkheid nemen en slagen hand in hand gaan? Hoe volledige verantwoordelijkheid je leven, je relatie en je bedrijf en resultaten transformeren? Vrijblijvend in een gratis gesprek ontdekken waar je kansen liggen? Geef me dan een seintje via Info@verdienwatjewaardbent.nl
Vond je dit een leuk, prikkelend of juist vreselijk arrogant en hooghartig artikel? Laat het me dan gerust weten via een reactie hieronder. En deel het gerust op sociale media of met vrienden.
Geef een antwoord
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.